Uncategorized

Hoe belangrijk is het niet, juist in deze bizarre tijden, om onze kinderen vertrouwen te geven? Hoop, veerkracht, weerbaarheid, en het geloof in eigen kunnen zorgen voor een stevig zelfvertrouwen. Wat juist heel belangrijk is voor als het leven even moeilijk is. 

Of langer… gezien de huidige actualiteiten…

Ik zal eerlijk zijn; ‘vroeger’ voor het ‘nieuwe normaal,’ wilde ik mijn kinderen het liefst beschermen tegen alle onmacht die ik zelf wel eens voelde als ik het nieuws had gekeken. Het leren omgaan met teleurstellingen werd slechts geoefend door het verliezen met een spelletje, het moeten luisteren naar een ‘nee’ of het niet kunnen afspreken met een vriendje of vriendinnetje. 

Hoewel het leren omgaan met teleurstellingen een vaardigheid is die alle kinderen moeten leren, voor ‘als je later groot bent,’ kwam dat moment ineens in enorme versnelling op ze af. Nee, onze kinderen zijn niet ineens groot geworden, maar door alle actualiteiten worden ze wel dagelijks geconfronteerd met het moeten toepassen van een vaardigheid die ze nog aan het ontwikkelen zijn. En waarvoor ik ze dolgraag nog jaren extra had willen beschermen.

Het voelt niet fijn als mijn kind zich afvraagt of hij nog wel jarig kan worden, omdat hij “door de corona toch geen feestje mag houden.” 

Of om in de bibliotheek te merken dat mijn jongste mij afwachtend aan blijft kijken totdat ik reageer, terwijl ik toch echt al een hele tijd glimlachend naar hem kijk, terwijl hij poppenkast speelt voor mij. 

(Oja, dat zie je nu natuurlijk niet…)

Het voelt ook niet goed als ik van leerlingen hoor dat ze zich zorgen maken, omdat er steeds vaker corona geconstateerd wordt bij leerkrachten en leerlingen die ze kennen. “Hoe lang duurt het dan voordat wij ook ziek worden?” 

Kinderen zouden zich nog helemaal geen zorgen moeten maken over de actualiteiten. Ze zouden juist alleen maar blij moeten zijn, plezier maken, zich prettig kunnen voelen bij al wat ze doen. En ja, natuurlijk kan ik mijn kinderen niet blijven beschermen en ik weet ook dat dat zeker averechts zou werken voor ‘als ze later groot zijn.’ Maar toch…

Hoe fijn zou het zijn als we onze kinderen nu het belang van vertrouwen blijven houden, kunnen leren. Dat we ze veerkracht kunnen geven, dat we ze inzichten geven in hun emoties, dat ze weten dat het goed is zoals ze zijn. Juist nu! 

Juist nu kinderen soms nog sneller boos, bang of verdrietig zijn. Vind je het gek? Hun hele wereld staat op de kop, hoe jong ze ook zijn. Alle kinderen beseffen dat er rare dingen gaande zijn. Daar kun je bang van worden, boos over zijn, verdrietig van worden…en dat mag allemaal. Emoties moeten geuit worden, juist nu. Ook dat geeft vertrouwen dat ze mogen zijn wie ze zijn. 

Dus, ja, probeer je kind vertrouwen te geven. In zichzelf, in de emoties, in de toekomst. 

Dus ja, redenen genoeg om je kind nu wat extra te laten stralen. Door even wat extra tijd met 1 kind tegelijk in te plannen, door een keertje extra het bos in te gaan, door even samen te knutselen of te kleuren. Doe waar jullie allebei blij van worden!

En kun je hierbij nog wel wat tips en trucs gebruiken? Neem dan gewoon even contact met me op. 

Er is trouwens ook nog een plekje vrij voor de Stralende Ster training die aanstaande donderdag van start gaat. Laat me dan even weten dat je interesse hebt.

Weet je welkom!

Liefs Linda

“Ik kan het!”

“Ik kan het!”

“Ik kan het!”

Ik kijk naast me in de auto. Trots te zijn. Mijn zoon spreekt zichzelf moed in. We zijn er bijna.

Gistermiddag. In het zwembad. Een flinke groep kinderen met gespannen gezichtjes. Ze mogen afzwemmen voor hun B-diploma. Wat is het spannend! Samen met een zwemjuf lopen ze richting de startblokken, waar ze zich gaan voorbereiden op het eerste onderdeel van velen. 

Langs de kant zitten de ouders. Vanwege de Corona netjes op afstand en slechts 1 ouder per kind. Ook daar gespannen gezichten, camera’s in de aanslag en maar hopen dat je kind het nu goed doet. 

Tijdens het zwemmen zoekt mijn kind regelmatig mijn blik. Ik steek mijn duim op en lach naar hem. ‘Het gaat hartstikke goed joh’, probeer ik hem toe te seinen. 

Na een klein uur, komt het verlossende woord vanuit de kinderen zelf; “wij hebben ons diploma!” schreeuwen ze vanaf de kant naar ons toe. Stralende koppies, mijn zoon een grote lach op zijn gezicht. Heerlijk, wat fijn! 

Een heel natte knuffel, maar o wat ben ik trots op hem. Hij vond het heel spannend, maar hij heeft wel mooi laten zien wat hij kon. Met een diploma als bewijs!

Als ik hem op een later moment vraag waar hij het meest trots op was (en ik verwacht een antwoord als ‘dat ik door het gat ging,’ of ‘dat de borstcrawl gelukt is’) zegt hij zonder enige aarzeling “op mezelf natuurlijk!”

En zo is het. Dat is zelfvertrouwen! Als je gewoon trots kunt zijn op jezelf en dat ook echt voelt! 

Deze fijne ervaring neemt niemand hem meer af. Ook in momenten waarop hij twijfelt of zich minder zelfverzekerd voelt, kan hij terugdenken aan dit geweldige moment van zelfvertrouwen. En dat is belangrijk voor de toekomst. “weet je nog, toen je je zwemdiploma haalde….?” 

De momenten dat je je vol zelfvertrouwen voelde, mag je bijna inlijsten zodat je er ook op andere momenten weer aan terug kunt denken.

Dit doen we tijdens de Stralende Ster training ook echt. Hierin gaat een klein groepje kinderen aan de slag met hun zelfvertrouwen, rondom een aantal thema’s. Vanaf donderdag 29 oktober starten we weer en er zijn nog maar enkele plekjes vrij. 

Wil je meer informatie voor jouw kind? Kijk dan snel even op stralende ster training.

Voel je welkom!

Liefs Linda

Toetsen, cijfers en beoordelingen… het blijft een dingetje voor deze moeder…Afgelopen week heeft mijn dochter haar eerste toets van dit schooljaar moeten maken. Natuur.

Samen hadden we een planning gemaakt en per paragraaf de stof geprobeerd te tekenen, zodat ze ook echt begreep wat ze aan het leren was. Na iedere dag wat geleerd te hebben, was dochterlief er klaar voor. De toets bleek goed te doen te zijn en maandagmiddag kwam ze blij uit school “mam, ik had een 8,3!”

’s Avonds in bed kwam ze terug op haar cijfer van de toets. Er waren namelijk ook kinderen die het beter gemaakt hadden dan haar en dat wilde ze toch even besproken hebben.

Ik merkte wat twijfel bij mezelf; had ze het zelf beter willen doen? Vond ze het vervelend dat anderen een hoger cijfer hadden? Dacht ze misschien dat wij een hoger cijfer hadden verwacht?

Ze vertelde dat ze wel blij was met haar cijfer, maar dat het ook wel raar was dat iemand had gezegd dat hij maar heel weinig had geleerd en toch een hoger punt had, of dat iemand anders niet meer op de Ipad mocht als er een onvoldoende gehaald zou worden.

Hmm, tja dan ben je inderdaad een meisje van tien die het ‘gewicht van een cijfer’ gaat ontdekken….Hoe vaak we ook zeggen dat het cijfer niet zo belangrijk is, (“als je maar je best hebt gedaan”); toch worden onze kinderen natuurlijk wel beoordeeld aan de hand van diezelfde cijfers.

Op de basisschool wordt gelukkig ook gekeken naar je inzet en werkhouding, maar eenmaal in je eindexamenjaar is toch echt die ene tiende van belang voor het wel of niet halen van je examen. Ook als je ‘wel je best gedaan hebt’ kun je dan gezakt zijn op een tiende… en dat is best zuur natuurlijk…Cijfers of woorden als onvoldoende of goed, zullen altijd gebruikt blijven worden om de prestaties van mijn kind te beoordelen. En hoewel ik daar van alles van kan vinden, vind ik ook dat ik mijn dochter hiermee moet leren omgaan.

Maar…

Maar dan wel op een goede manier: “ben je tevreden met hoe je de toets hebt voorbereid?” Bespreek samen kort even na hoe er geleerd is. Had je een planning gemaakt? Was er veel strijd? Heb je hulp gevraagd als het niet lukte? En voor jou als ouder: lukt het je om je kind te leren leren? Alleen naar boven sturen en zeggen ‘zorg maar dat je het kent’ helpt niet.

Hoe dan??

Kinderen moeten leren hoe ze zoiets aan moeten pakken. Niet het uit je hoofd leren, maar vooral het begrijpen van de stof is belangrijk.

“klopt jouw voorbereiding met jouw cijfer?”

Het ‘beoordelen’ van een prestatie van mijn kind, kan ik alleen doen voor mijn kind.

De vraag ‘wat hadden andere kinderen?’ is totaal niet belangrijk. Vooral niet omdat ik hiermee mijn kind juist leer om zichzelf te vergelijken met anderen.

Kinderen hechten toch al snel waarde aan een hoger of lager cijfer. Maar als wij daar als ouders niet naar vragen; geef je daarmee het signaal dat je die vergelijking helemaal niet belangrijk vindt. “zijn er tips te bedenken die je bij de volgende toets zou willen gebruiken?”

Misschien heb je nu wel iets gedaan wat je heel handig vond (dan doe je dat de volgende keer natuurlijk weer) of je had weinig zin om te leren en stelde het telkens uit (dat probeer je dan de volgende keer anders aan te pakken).

En laten we heel eerlijk zijn; natuurlijk was ik ook blij dat mijn dochter een goed punt had gehaald. Niet om het cijfer zelf, maar om de tijd en aandacht die we eraan besteed hadden. Natuurlijk hoopte ik dat dat ‘beloond’ zou worden. Maar ik hoop tegelijkertijd ook dat ze zich niet blind gaat staren op alleen het cijfer. Cijfers vergelijken heeft totaal geen meerwaarde en zorgt juist voor stress bij je kind. Het kan vaak ook een verkeerd beeld geven natuurlijk; dat slimme kind wat de stof met 1x overkijken kent, heeft eigenlijk gewoon ‘geluk’ dat het zo gemakkelijk gaat. Maar echt iets leren doen vaak de kinderen die er echt iets voor moeten doen. Zij ontdekken hoe ze moeten leren, dat je er doorzettingsvermogen voor nodig hebt bijvoorbeeld.

Help je kind dus door eerlijk naar de voorbereiding te kijken, hebben we die goed aangepakt? En vergelijk je kind gewoon lekker alleen met zichzelf. Dat geeft een hoop rust.En mijn kind? Die heeft in haar planning staan dat ze morgen begint met het leren van de topotoets. Ik ben trots!

“Durf jij niet hoger?”

“Euh…”

Wat zou hij gaan doen? Nieuwsgierig bleef ik staan kijken.

“Durf jij echt niet hoger?”

“Euh…”

Hmm, nu zag ik toch wel wat ongemak verschijnen op het gezicht van mijn jongste (5 jaar).  Hij zocht mijn hulp, maar ik zag aan zijn gezichtje dat hij niet goed wist wat hij moest doen. Ik liep wat dichter naar het klimrek toe.

“Wat zijn jullie al hoog geklommen joh!” hoorde ik mezelf zeggen.

Mijn zoon straalde “ik kan het al helemaal zelf!”

“Nou, knap hoor!”

Het andere kind moest even schakelen, maar herpakte zich al snel “maar ik kan al veel hoger” 

“Ik ook hoor, maar nu ga ik iets anders doen.”

Ik schoot in de lach. Wat een slimme oplossing om uit dat ‘stoer-doenerij-gesprek’ te komen! 

Een kort gesprekje, zomaar in het speeltuintje in de wijk. De simpele eerste vraag van het andere kind zorgde ervoor dat het zelfvertrouwen van mijn kind getriggerd werd. Wilde hij wel hoger klimmen? Zou hij het durven? En misschien ook wel; zou het mogen van mama?

Ik realiseerde me op dat moment hoe vaak we eigenlijk op ons zelfvertrouwen aangesproken worden op een dag. Op school, thuis, tijdens het spelen, tijdens gesprekken, bij het slapen gaan….

Zelfvertrouwen is echt een onmisbaar talent wat ik ieder kind toe wens. Op jezelf durven te vertrouwen, op durven komen voor wat je durft of wilt. Het is immers een talent waar je de hele dag op aangesproken wordt!

Zelfvertrouwen is iets wat we onze kinderen moeten meegeven, ongeacht hoe jong ze nog zijn. Met het ontwikkelen van je zelfvertrouwen kun je niet vroeg genoeg beginnen!

En geloof mij, wat betreft het groeien van het zelfvertrouwen, ben ik ervan overtuigd dat je niet moet wachten tot je signalen opmerkt bij je kind. Voorkomen is altijd beter dan genezen wat betreft het geloof in je eigen kunnen. 

Hoe dan?? 

Geef je kind de kans om te groeien, stap voor stap, eerst samen met jou, dan naast jou en dan alleen. Laat je kind weten dat het knap is dat hij dingen zelf wil proberen. En ook al lukt het misschien nog niet, vertel dan dat het mag blijven proberen totdat het op een dag wel lukt.

Je hoeft niet hoger te klimmen als je niet durft of niet wilt. Zolang je maar trots durft te zijn op wat je bereikt hebt. Die kleine stapjes die je al wel gemaakt hebt. En daar kunnen wij als ouders onze kinderen bij ondersteunen. 

Wat mijn zoon betreft; ik ben natuurlijk niet altijd in de buurt om zo’n gesprek op te vangen. Maar als ik hem dan hoor zeggen dat hij ‘nu iets anders gaat doen’, kan ik alleen maar trots zijn. Hij is zonder twijfel slim genoeg om uitdagingen op creatieve wijze op te lossen! En daar is ook zelfvertrouwen voor nodig!